In mei 1998 deed zich de mogelijkheid voor om van mijn hobby mijn werk te maken. Ik was namelijk al een paar keer met hulpgoederen naar Polen geweest en wij hadden via de kerk sinds 1993 contact met een kerk in Kisoroszi in Hongarije. Ik hoorde dat Vidotrans in Doornspijk een chauffeur zocht en daar deze zich volledig bezighield met het vervoer van hulpgoederen naar Oost-Europa heb ik daar gesolliciteerd.
Op 6 Mei 1998 heb ik de eerste vracht geladen bij de stichting Hoop voor Albanië in Maasdijk en zo begon een periode in mijn leven waar ik met heel veel voldoening op terugkijk.Ik heb daar in ruim zeven jaar geweldig veel mee gemaakt.Een hele hoop ellende gezien maar ook heel veel mooie momenten mee gemaakt.De mensen waren altijd weer blij wanneer je aankwam met een lading hulpgoederen en ik heb heel veel fijne mensen ontmoet en veel vrienden gemaakt.
In May 1998, the opportunity arose to make my hobby my job. I had in fact been to Poland a few times with relief goods and we had been in contact with a church in Kisoroszi in Hungary through the church since 1993. I heard that Vidotrans in Doornspijk was looking for a driver and as they were fully engaged in transporting relief goods to Eastern Europe, I applied there.
On 6 May 1998, I loaded the first load at the Hope for Albania Foundation in Maasdijk and so began a period in my life that I look back on with a great deal of satisfaction. In more than seven years, I have experienced a great deal: I have seen a alot of misery, but I have also experienced many wonderful moments. The people were always happy when you arrived with a load of relief goods and I have met many nice people and made many friends.
De eerste rit heb ik samen met mijn baas Jaap Vinke gemaakt. Hij zei”dan kunnen we mooi aan elkaar wennen en heb ik mooi de tijd om je wegwijs te maken in de wereld van hulpverlening”. Wij moesten lossen in Tirana, de hoofdstad van Albanië. We kregen tijd genoeg om te praten want bij aankomst in de haven van Dürres bleek dat er problemen waren met de douane documenten en dat duurde van zondagmorgen tot vrijdagavond tot dat was opgelost. Vrijdagavond nog “snel”naar de douane in Tirana gereden, 40 km in twee uur, vanwege de bedroefde staat van de wegen. Zaterdagmorgen ingeklaard bij de douane en gelost bij de politie academie waar de stichting een loods huurde.Jaap had een afspraak in Roemenië dus hij vertrok met het vliegtuig en ik zou zondagmiddag de boot nemen naar Bari in Italië. Dat liep een beetje anders want door problemen met de auto mistte ik de boot en kon ik pas dinsdag vertrekken. In Nederland hadden ze al opgemerkt dat het misschien wel mijn eerste en tevens mijn laatste rit zou zijn maar zo snel geef ik de moed niet op.
Het gross van de ritten ging in die tijd naar Roemenië maar daar ik de enige Nederlandse chauffeur was bij Vidotrans naast drie Roemeense collega’s reed ik meestal op Albanië en Oekraïne.
I took the first ride together with my boss Jaap Vinke. He said “then we can get used to each other and I have time to show you around in the world of assistance”. We had to unload in Tirana, the capital of Albania, and we had plenty of time to talk because on arrival in the port of Dürres, we found out that there were problems with the customs documents, and it took from Sunday morning until Friday evening for that to be resolved. Friday evening we drove “quickly” to the customs office in Tirana, 40 km in two hours, because of the sad state of the roads. On Saturday morning I cleared customs and unloaded at the police academy where the foundation rented a shed. Jaap had an appointment in Romania so he left by plane and I was supposed to take the boat to Bari in Italy on Sunday afternoon.Things turned out a bit different because due to problems with the car I missed the boat and could only leave on Tuesday.In the Netherlands they had already said that it might be my first and also my last trip but I don’t give up that quickly.
The bulk of the trips in those days went to Romania but as I was the only Dutch driver at Vidotrans alongside three Romanian colleagues I mostly drove on Albania and Ukraine.
