Ik moest wachten tot September 2004 toen we met twee wagens naar Israël gingen in opdracht van de stichting Motherhood uit Nederland en Blythswood Care uit Engeland.
We vertrokken uit Steenwijk naar Ancona in Italië en namen daar de boot naar Patras in Griekenland.Vandaar over land naar Pireus waar we weer op de boot gingen om via Cyprus naar Haifa te varen.Na 56 uur op de boot tussen de dolfijnen en vliegende vissen door gevaren te hebben kwamen we aan in Israël.Wij waren de enige twee complete auto’s aan boord,verder waren het allemaal onbegeleide trailers.Datwas wel even schrikken voor de Israëli’s want dat waren ze duidelijk niet gewend.Jaap en ik werden apart genomen en onze complete doopzeel werd gelicht.Daarna werden onze verhalen naast elkaar gelegd en vergeleken.Dit werd ok bevonden en toen mochten we proberen onze TIR-carnetten af te werken.We hadden al snel door dat dit even ging duren want toen ze vernamen dat we naar Rahat,eenbedoeïenenstad bij Bersheva, en naar Gaza wilden haakten de douane expediteurs al snel af.Na enige tijd vonden we een Arabische expediteur die ons wel wou helpen.Al met al duurde het toch nog negen dagen voordat we vrij waren en mochten vertrekken.Bij de uitgang hielden ze ons nog een keer tegen want de sleutel van het toilet was weg en ze dachten dat wij die hadden.Toen dat niet zo bleek te zijn mochten we gaan rijden.De volgende dag gelost bij een medisch centrum en een school in Rahat en toen op naar Gaza.Daar hadden we de pech dat er net een paar raketten afgeschoten waren vanuit Gaza op een Joodse nederzetting aan de grens dus Gaza werd hermetischafgesloten.Dan maar een parkeerplaats opzoeken en afwachten wat er gaat gebeuren.De hele nacht was er druk verkeer van tanks en helikopters langs en boven ons terwijl vlak naast ons loofhuttenfeest werd gevierd.Wel heel dubbel allemaal.Vanwege het feest gebeurde er de volgende dag niets dus hadden we een vrije dag.’sAvonds maar weer naar de grens bij Karni gereden waar we niet erg rustig sliepen want er werd de hele nacht over en weer geschoten.We stonden dicht bij Gaza-stad dus we zaten eerste rang.
De volgende morgen begrijpen we al snel dat we Gaza niet ingekomen.De procedure is als volgt:Op de grens staat een grote hal waarin de goederen aan Israëlische zijde worden binnengereden.Dan volgt een security-scan.Wanneer het veilig is bevonden gaat de deur aan Israëlische kant dicht en aan Palestijnse kant open en kan de lading op Palestijnse trucks geladen worden.Na het lossen rijden we naarchekpoint Erres waar we Eddy en Nicolien van Motherhood afzetten.Zij hebben toestemming om Gaza binnen te gaan en daar het transport weer op te pikken.Jaap en ik gaan weer richting Haifa om een plekje te zoeken waar we een paar dagen kunnen staan want het is nu zaterdag en de boot gaat pas op maandag dus we hebben een paar dagen vrij.Zondag koppelen we mijn truck af en rijden naar Ceserea waar we een oude ruïne bekijken.Daarna rijden we via Nazareth naar Tiberias.Hier maken we een rit rond het meer en keren via de Golanhoogvlakte terug naar de parking.Maandagmiddag rijden we naar Haifa en na de gebruikelijke security perikelen mogen we aan boord. ‘sAvonds verlaten we Israël om via Griekenland en Bulgarije naar Roemenië te gaan,waar bij aankomst twee geladen opleggers voor Nederland zullen klaar staan.
Ondanks de vele wachtdagen was het toch wel weer een bijzondere rit en heb ik er een voldaan gevoel bij. Maar zoals ik niet het gevoel had in het paradijs te rijden toen we vorig jaar tijdens de reis door Irak door het twee stromen gebied tussen de Eufraat en de Tigris reden, krijg ik nu ook niet de indruk dat we in het beloofde land van melk en honing zijn geweest.
