Toen rond Kerst 2004 de beelden van de Tsunami op de tv te zien waren zei mijn vrouw “daar moet je vast naar toe”. Ik dacht: dat doen ze vast per vliegtuig of schip, dat is veel te ver per vrachtauto. Maar toen een paar dagen later Gerard belde met de vraag:”wil jij naar Zuidoost India”? hoefde ik daar geen minuut over na te denken.
Zo vertrokken wij dan ook op 14 Januari 2005 met 10 auto’s richting India. Vijf wagens van Vidotrans, bemand door Theo Dreyer, Willem van der Zwaag, Feike Sybrandy, Jan Posseth en ik zelf. Twee van Belga met Fokko Belga en Jan Hoving, één van Bok BV met Sijtse Boer en eigen rijder Klaas Bok met zijn eigen truck allen uit Roden en één van Mussche uit Staphorst met Jarno Kooiker aan het stuur.
When around Christmas 2004 the images of the Tsunami were shown on the TV, my wife said “you have to go there”. I thought: they probably do that by plane or ship, that’s way too far by truck. But when a few days later Gerard called with the question: “do you want to go to Southeast India”? I didn’t have to think about it for a minute.
So we left on January 14, 2005 with 10 cars to India. Five cars from Vidotrans, manned by Theo Dreyer, Willem van der Zwaag, Feike Sybrandy, Jan Posseth and myself. Two from Belga with Fokko Belga and Jan Hoving, one from Bok BV with Sijtse Boer and self-driver Klaas Bok with his own truck all from Roden and one from Mussche from Staphorst with Jarno Kooiker at the wheel.
Het lukte prima om het konvooi bij elkaar te houden ook op de tweebaans wegen na Budapest viel dat best wel mee. We hadden een tekst op de zijkant van alle trailers dus iedereen kon zien waar we mee bezig waren. In Oradea, Roemenië ,stapte Jaap Vinke ook bij ons op. Net over de grens in Bulgarije kregen we de eerste lekke band. Het zou niet de laatste zijn want ik op een gegeven moment waren we de tel kwijt. Er zijn zelfs nog banden ingevlogen naar India samen met drie vrachten nagekomen lading.
Het eerste probleem deed zich voor aan de grens met Iran. Ze vroegen per auto $ 900,= transit belasting. Of er moest een fax komen via de Nederlandse ambassade van het Ministerie van Transport en dan zouden we gratis door mogen. Snel een satellietbericht naar het kantoor in Steenwijk gestuurd maar omdat het zondag was kon er die dag niet veel gebeuren.Het tijdsverschil met Nederland was inmiddels twee en half uur dus dat werkte ook niet in ons voordeel.
It worked well to keep the convoy together, even on the two-lane roads after Budapest, which was not too bad. We had a text on the side of all the trailers so everyone could see what we were doing. In Oradea, Romania, Jaap Vinke also joined us. Just across the border in Bulgaria we got the first flat tire. It wouldn’t be the last because at one point we lost count. There are even tires flown in to India along with three cargoes of cargo.
The first problem occurred on the border with Iran. They charged $ 900,= transit tax per car. Or there had to be a fax via the Dutch embassy of the Ministry of Transport and then we would be allowed to pass for free. Quickly sent a satellite message to the office in Steenwijk, but because it was Sunday, not much could happen that day. The time difference with the Netherlands was now two and a half hours so that did not work in our favor.
Maandag hoorden we van de expediteur dat het Ministerie alle medewerking wilde verlenen maar er was inmiddels een nieuw probleem.Erwas een fax gekomen van de Indiase ambassade uit Teheran met het verzoek om ons tegen te houden want India had geen hulp van buitenaf nodig zei men.De douane verzekerde ons, dat wanneer het probleem met de transitbelasting was opgelost,wij wat hun betreft mochten doorrijden. Na drie dagen rijden we Iran binnen.
On Monday we heard from the forwarder that the Ministry wanted to cooperate fully, but there was now a new problem. A fax had come from the Indian embassy in Tehran with the request to stop us because India did not need outside help, they said. Customs assured us that when the problem with the transit tax was solved, we could continue driving as far as they were concerned. After three days we drive into Iran.
We hadden vanuit Nederland gehoord dat president Bush weer ruzie had gemaakt met zijn Iraanse collega dus men verwachte dat wij misschien nog wel problemen zouden kunnen krijgen onderweg maar niets was minder waar. Wat is dat een prachtig land om doorheen te rijden en wat een vriendelijke mensen wonen daar. Ik denk dat ze de auto’s nog herkenden van de rit naar Bam een jaar eerder want we kregen heel veel positieve reacties onderweg. Tot twee keer toe wachtte een Iraanse chauffeur op ons voor een grote stad waar wij doorheen moesten om ons de weg te wijzen. Tussen de steden zijn de borden tweetalig maar in de steden alleen maar in het Arabisch namelijk. In Zahedan, zo’n 80 km voor de grens met Pakistan eindigt ons TIR-carnet dus moeten we hier een transitdokument opmaken naar de grens. Wanneer we aankomen blijkt het een feestdag te zijn dus we hebben een dag vrij. We gaan met een taxi naar een hotel in de stad om te douchen en wanneer de hoteleigenaar hoort waar we mee bezig zijn krijgen we thee aangeboden en mogen we gratis douchen. De volgende dag transit gemaakt en naar de grens gereden. Daar aangekomen bleek de douane al naar huis te zijn. We bestelden in het restaurant op de grens rijst met kip maar de kip moest nog gevangen en geslacht worden dus dat duurde even.
We had heard from the Netherlands that President Bush had again quarreled with his Iranian colleague so it was expected that we might still have problems along the way, but nothing could be further from the truth. What a beautiful country to drive through and what friendly people live there. I think they still recognized the cars from the drive to Bam a year earlier because we got a lot of positive reactions along the way. Twice an Iranian driver waited for us in front of a big city that we had to pass through to show us the way. Between the cities the signs are bilingual but in the cities only in Arabic. In Zahedan, about 80 km before the border with Pakistan, our TIR carnet ends so we have to make a transit document to the border here. When we arrive it turns out to be a holiday so we have a day off. We take a taxi to a hotel in the city to shower and when the hotel owner hears what we are doing we are offered tea and we can shower for free. Made transit the next day and drove to the border. Once there, it turned out that customs had already gone home. We ordered rice with chicken in the restaurant on the border but the chicken still had to be caught and slaughtered so that took a while.
De volgend morgen maar weer naar de douane en tegen de middag waren we Iran uit. De Pakistaanse ambassade in Nederland had al onze gegevens doorgegeven en we werden met open armen ontvangen door de Pakistaanse douane. Wij kregen thee met cake en zij gingen met man en macht aan het werk met onze papieren. We zetten de klok weer anderhalf uur vooruit. Om vijf uur lokale tijd rijden we Pakistan binnen. We krijgen twee man van de douane mee bij ons op de auto die ons begeleiden tot aan de grens met India. Dit was vanuit Nederland al geregeld.
The next morning we went to customs again and by noon we passed the border of Iran. The Pakistani embassy in the Netherlands had passed on all our details and we were welcomed with open arms by the Pakistani customs. We got tea with cake and they went to work with all their might with our papers. We set the clock forward another hour and a half. At five o’clock local time we drive into Pakistan. We get two customs men with us on the car who accompany us to the border with India. This had already been arranged from the Netherlands.
Het rijden door Pakistan is een belevenis op zich. Ten eerste rijden ze links en als je door een stad moet voelt het net of je als figurant mee doet in een Aziatische film. Het rijdt en loopt allemaal kris kras door elkaar en het is een kakafonie van geluid, schitterend. Het gemiddelde ligt niet hoog, zo’n 40 km per uur. Het toppunt wordt Lahore, de laatste grote stad die we door moeten voor de grens met India. Verkeersregels kent men niet schijnbaar en ze zijn duidelijk niet gewend aan auto’s met linkse besturing want zes keer rijdt er iemand tegen een auto van ons aan. Het kost ons twee en half uur om door de stad te komen. We zijn uitgenodigd door de Pakistaan die in Nederland onze visa en de escorte heeft geregeld. Hij is hier op vakantie en heeft een maaltijd voor ons klaar gemaakt. Na het eten rijden we nog door naar de grens.
Driving through Pakistan is quite an experience! First of all, they drive on the left and if you have to go through a city it feels like you are participating as an extra in an Asian film. It all drives and runs criss-cross and it is a cacophony of sound, brilliant. The average is not high, about 40 km per hour. The highlight will be Lahore, the last major city we have to pass through before the border with India. Traffic rules are not apparently known and they are clearly not used to cars with left-hand drive because six times someone drives into a car of ours. It takes us two and a half hours to get through the city. We were invited by the Pakistani who arranged our visas and the escort in the Netherlands. He is here on holiday and has prepared a meal for us. After dinner we drive to the border.
De volgende morgen werden we gewekt door de douane. Zij gingen met de papieren aan de slag en wij konden gaan ontbijten. We kregen weer alle medewerking en namen afscheid van onze escorte. De grens gaat om vier uur dicht en net voor sluitingstijd rijden we India binnen. De klok gaat weer een half uur vooruit en we hebben nu vier en half uur verschil met Nederland.
De Indiase autoriteiten staan niet te popelen om ons door te laten. India is geen hulp nodig zegt men. Elke dag staat er een artikel in de krant dat er tien Nederlandse vrachtauto’s met hulp vast staan aan de grens. Na vijf dagen gaan toch opeens de loodjes eraf en mogen we rijden. We kunnen beginnen aan de laatste etappe. Nog ongeveer 3500 km voor de boeg en verschillende steden te doorkruisen. Het zou ons negen dagen kosten dus weer geen hoog gemiddelde maar uiteindelijk komen we toch aan in Chennai. De vrijwilligers van Motherhood hebben een parking voor ons geregeld bij de Don Bosco stichting in Red Hills even ten noorden van Chennai. Zij hebben al het nodige voorwerk verricht maar omdat we in verschillende gebieden gaan lossen hebben we te maken met meerdere lokale overheden en dat kost de nodige tijd.
The next morning, we were woken up by customs. They started working on the papers and we were able to have breakfast. We were again given full cooperation and said goodbye to our escort. The border closes at four and we drove into India just before closing time. The clock goes forward another half hour and we now have four and a half hours difference with the Netherlands.
The Indian authorities are not eager to let us through. India does not need any help they say. Every day there is an article in the paper that ten Dutch trucks with help are stuck at the border. Still, after five days, suddenly the leads come off and we are allowed to drive. We can start the final stage. About 3500 km ahead of us and several cities to cross. It would take us nine days so again not a high average but eventually we arrive in Chennai. The Motherhood volunteers have arranged a car park for us at the Don Bosco foundation in Red Hills just north of Chennai. They have already done the necessary preliminary work but because we will be unloading in different areas we have to deal with several local authorities and that takes time.
We maken een distributieplan en moeten een deel van de lading herindelen over de auto’s omdat we verschillende kanten op gaan.’s Avonds vertrekken vier wagens richting het zuiden.Twee van hen moeten nog twee dagen rijden om op plaats van bestemming te komen.
De volgende dag kunnen er twee wagens gelost worden in de omgeving van Chennai en in de dagen erna de overige vier. Tussentijds worden we regelmatig gehaald door zuster Rexlin van het St.Thomas ziekenhuis om te eten en te douchen in het ziekenhuis. We vernemen dat zij achter de schermen heel veel geregeld heeft om ons het land binnen te krijgen. Tegen de tijd dat wij gelost zijn druppelen ook de anderen weer binnen en zijn we weer compleet. Inmiddels is er ook lading ingevlogen en in overleg met de thuisbasis wordt er besloten dat Theo, Jan Posseth en ik achterblijven om deze lading te distribueren.
We make a distribution plan and have to rearrange some of the cargo among the cars as we are going in different directions. In the evening, four cars leave for the south.Two of them have to drive for two more days to reach their destination. The next day, two cars can be unloaded in the Chennai area and in the following days the remaining four. In between, we are regularly fetched by Sister Rexlin of St.Thomas Hospital to eat and shower at the hospital. We learn that she has arranged a lot behind the scenes to get us into the country. By the time we are unloaded, the others also trickle back in and we are complete again. Meanwhile, cargo has also flown in and, in consultation with the home base, it is decided that Theo, Jan Posseth and I will stay behind to distribute this cargo.
De volgende dag komt er bericht van het vliegveld dat we kunnen laden en nemen we afscheid van de andere zeven die de thuisreis zullen aanvangen. De ingevlogen lading moet helemaal naar het zuiden van India en hier krijgen we te maken met smalle wegen en laaghangende kabels. We hebben er wel enige geraakt en stuk gereden dus er hebben nog wel wat mensen zonder stroom gezeten. Na ruim een week was de klus geklaard en konden wij ook richting huis. De mensen van de stichting gaan op het vliegtuig en wij koersen richting Istanbul waar we retour kunnen laden voor Nederland. Daar aangekomen blijkt dat de lading is geannuleerd en rijden we door naar Roemenië voor onze retourlading. Na elf weken kwamen we weer terug in Nederland. 26000 km en een ervaring rijker.
The next day, word arrives from the airport that we can load and we say goodbye to the other seven who will start the journey home. The flown-in cargo has to go all the way to southern India and here we have to deal with narrow roads and low-hanging cables. We did hit and break some of them so some people were left without power. After more than a week, the job was done and we could also head home. The people from the foundation get on a plane and we head for Istanbul where we can load the return cargo for the Netherlands. Once there, it turns out the cargo was cancelled and we drive on to Romania for our return cargo. After eleven weeks we arrived back in the Netherlands. 26000 km and an experience richer.
